آن روزها - به استقبال نوروز

هفتاوندی (مسبّع) بر سخن پیرمعرفت سعدیعـَلـَم دولت نوروزاز خیابان هری سرو دلارا برخاستناز شیراز ز گلگشت مصلاٌ برخاستلاله چون دست عروسان بخارا برخاستاز در و دامن کابل گل رعنا برخاستگل سرخ از لب آمو به تماشا برخاست-------------- « علم دولت نوروز ز صحرا برخاست -------------- زحمت لشکر سرما ز سر ما برخاست »گوش بسپار به هنگامۀ بلبل سحریگوید افسوس گر از دوست نداری خبریخاصه اکنون که صبا برده به هر بام و دریبا شکوفه ز رخ دوست نشان و اثریاثری نغز و دلاویز ولی مختصری--------------- « بر عروسان چمن بست صبا هرگهری --------------- که به غوّاصی ابر از دل دریا برخاست »در سمنگان چمن رخش صبا زین کردندکوی تهمینۀ گل را ز نو آذین کردندادب آموزان آهنگ دواوین کردندرو سوی گلشن فیروزی غزنین کردندهمه از دولت نوروز خوش آیین کردند-------------- « طبق باغ پر از نقل و ریاحین کردند-------------- شکر آن را که زمین از تب سرما برخاست »تا کف پیر مغان است مرا رمز فتوحدر دل شط شرابی که همی بخشد روحمی شوم غرق و ندارم هوس کشتی نوحساغری بهر من و توبه بنه بهر نصوحنوبهاراست چه حاجت به تفاصیل و شروح--------------- « موسم نغمۀ چنگ است که در بزم صبوح--------------- بلبلان را ز چمن ناله و غوغا برخاست »دل ما بی می و معشوق نمی آرامدزان می پاک که شیخ آب حرامش نامدپیش ما آر که او کاس طهور آشامدما سوی میکده او جای دگر بخرامدکار ما دیده شود تا به کجا انجامد-----------------« بوی آلودگی از خرقۀ صوفی آمد----------------- سوز دیوانگی از سینۀ دانا برخاست »دشت لیلی بنگر باز چه گـُل پرور شددر خجند آتش دیگ سمنک خوش بر شدشهر گردیز خوش و سبز چنان کشمر شدآسمان رنگ دگر گشت و زمین دیگر شددل من باز به سودای جوانی در شد----------------- « از زمین نالۀ عشّاق به گردون برشد----------------- وز ثری نعرۀ مستان به ثریّا برخاست »باز در بلخ گـُزین فصل گل سرخ رسیددل آشفته به سودای سمرقند تپیدسبز شد دامن کوه سیه و کوه سپیددل من نکهت مشک ختن از طوس شنیدخنک آن باد که از جانب خوارزم وزید---------------- « این چه بوییست که از ساحت خلّخ بدمید---------------- وین چه بادیست که از جانب یغما برخاست »پیر میخانه به شکرانۀ نوروز نشستدر خمخانه گشود و در غمخانه ببستآتشین روی بتی آب چو آتش در دستترهمی داشت لب آتش نفسان را پیوستمحتسب جای سبو توبۀ سی ساله شکست---------------- « عارف امروز به ذوقی بر شاهد بنشست---------------- که دل زاهد از اندیشۀ فردا برخاست »هیرمند آخر اسفند خروشانتر شدبانگ مستانۀ کارون به ثریّا برشدبامیان را به میان آب چنان شکر شدنیلگون بندش لبریز یکی ساغر شدلاله از دامن گلریز سوی لوگر شد------------------- «هر دلی را هوس روی گلی در سر شد------------------- که نه این مشغله از بلبل تنها برخاست »باغبان آمد و از مهر در باغ گشودباغ، نقش هنر خامۀ یزدانی بودداشت هرکس دلکی، زو گـُلکی باز ربودهرکسی با گـُلک خویش بگفت و بشنودای دریغا دل من پیش من آن روز نبود---------------- «هر کجا سروقدی چهره چو یوسف بنمود---------------- عاشقی سوخته خرمن چو زلیخا برخاست »آنکه دُرّ دری اندر دل یمگان می سفتوصف شیرینی آن ماه بدخشان می گفتآنکه نستانم پیش لب او لعل به مفتگر ازاو طاق شوم، تازه، شوم با غم جفتغصّه ای نیست چو با او بودم گفت و شنفت---------------- «با رخش لاله ندانم به چه رونق بشکفت---------------- با قدش سرو ندانم به چه یارا برخاست »آمد آن شوخ غزلخوان و صراحی در دستهمچو دلدادۀ فرزانۀ شیراز نشستگفت برخوان غزلی تازه اگر یادت هستگفتم ای شوخ مگر شاعر معشوق پرستچشم شهلای تو را دیده به نرگس گفتست-------------- « سربه بالین عدم باز نه ای نرگس مست------------- که ز خواب سحر آن نرگس شهلا برخاست »بی شمار آمده مضمون کتاب شب زلفدل سودازده بیند همه خواب شب زلفخواب آرامش زنجیر عتاب شب زلفیابد ار جایگهی نغز به تاب شب زلفبی گمان می رسد این دل به حساب شب زلف -------------- « روز رویش چو برانداخت نقاب شب زلف--------------- گفتی از روز قیامت شب یلدا برخاست »رفت سالی دگر ایّام تبه کردن بسزهد پنداشته پیوسته گنه کردن بسبیگه عمر هوسهای پگه کردن بسنیست ممکن به دل خاره چو ره کردن، بسفکرت از عُجب سوی خویش نگه کردن بس------------------------------------« سعدیا تا بکی این نامه سیه کردن؟ بس------------------------------------ که قلم را به سر از دست تو سودا برخاست »شهر اتاوا – 23 اسفند/حوت 1388 = 13 مارچ 2010 آصف فکرت یا مقلّب القلوب و الابصارای دل و چشــــــم دل افروز از تو خوشای شب از تو روشن و روز از تو خوشباش شــــادی بخــش فـــــــــرداهـــای ماای مرا دیـــــــروز و امروز از تو خوشبا رخت هــــر روز مــــــا نوروز بـــــادای بهـــــــار و عید و نوروز از تو خوشآصف فکرت0-0-0-0-0-0-0-0-0-0نوروز هرات وشوروحال کودکیدل کرده یاد کوچه باغ شـــــــــــــــادمانههر نوبهــــار این طفــل می گیرد بــــهـانهیاران هرات این روزها غرق شکوفه ستمی آورید از دوســــــــــــتان هم یاد یا نه؟ای شهـر من، ای شهر نیکان، شهر پاکانرفتی زیــــــادم؟ نی، به پاکان خــــدا، نه!از "بوی باران، بوی ســبزه، بوی خاکـت"آید به یادم زان سرود عاشــــــــــــــــقانهگویی همی بینم که هردم باد اســــــــــفندگلبرگهــــــــــا را آرد از اُرسی به خانهای دوست می آری به یاد از باغ غیزان؟وان شوروشوق و جســت وخیز کودکانهوان خانۀ کــــولاب و آن خٌــــرّم هوایشبانگ شــــــــــباروزی جوی حوضخانهآن خوش نشســـتن روز ها را برلب جوخواندن سرود و دل ســــپردن بر فسانهوان قصه های دلنشین در نور مهـــتابثبـت است اندر دفتر دل جــــــــــاودانـهآن برنشــــــستن هریکی بر شاخسـاریمســــــتانه خواندن فارغ از غمها ترانهآن خوش سرودِ"من کجایم؟ تو کجایی؟"هردم به یاد آید مرا، شــــــــاید تو را نهامـروز ای جان من کجــــایم، تو کجایی!پرپر شده در چنــــــــــگ تـوفان زمانهتخت ظفر یادش بخیـــــر و سیر نوروزوان پــایکوبیـــهای بی چنگ و چغـــانهگلگشت گازرگاه یـاران نوش جانتـــــانیادم کنیـــد امّا درآن پاک آســــــــــتانهآصف فکرتشهر اتاوا - اواخر اسفند/حوت 13900-0-0-0-0-0-0-0نوروز و یاد کابلمسدس با تضمین سخن صائببه هر نوروز دل را نو شود داغ دلازارشهمی بوید همی جوید زهرگل بوی دلدارشدل من نیز روزی بود با گلهــــا سروکارشازآن گلها، گل نازی که کابـل بود گلـزارش« خوشا عشرتسرای کابل و دامان کهسـارشکه ناخن بردل گل می زند مژگان هرخارش»بهارآمد که پغمان رشک فردوس برین گرددسراسر کوچه باغش پر زعطر یاسمین گرددبه استالف شکنج تاک مـــــستی آفـرین گرددخوشــا گر بازخاک کابــلم مُهر جبــین گردد« خوشا وقتی که چشمم از سوادش سرمه چین گرددشوم چون عاشــــقان و عارفان از جان گرفتارش »چو از گلـگشــت کابل در جوانی یـاد می آرمکشـم پیرانه سر آهـی، اگر اشـــکی نمـی بارمبه یاد هرگــلـش داغی دگـــــر دارد درآزارمچه آزاری؟ که روشن گردد ازیادش شب تارم« زوصف لالۀ او رنـــگ برروی ســخن دارمنگه را چهره خون سازم زسیر ارغوان زارش »خدایا باز دل دارد هوای تپـــّه و پغمـــانشـــــبان باغ بالا و حکایتهـــای بی پایانخیابان و لب رود و نوآباد و سرابـُستانزکابل دور ماندم یاد کابل را زمن مستان« چه موزونست یارب طاق ابروی پل مستانخدا از چشم شـــــور زاهدان بادا نگهدارش »کدامین نازنین بر کوهــدامن دامن افشـــاند؟که از گـَرد سوادش دل پیــام ناز می خواندز نام گــُل دره صاحب نظـــر کیفیتــش داندمگر شــکّردره گنج شــــکر برکابل افشاند« حصــــــارمارپیچش اژدهای گنج را ماندولی ارزد به گنج شایگان هرخشت دیوارش»گذرکن دربهاران بر گذرگاهش سحرگاهیببین برساخته از خامۀ قـدرت هــــنرگاهیطبیعت را نه تنها درگذرگاهـش نظـرگاهیتماشـا دارد از کهســـارکابل هرکمـرگاهی« نظرگاه تماشاییست دروی هر گذرگاهیهمیشه کاروان مصر می آید به بازارش »نــم کاریزمــیرش آتش دیرینـــــه بنشــــاندنوازشگر نسیمش عطر گرداند، گل افشاندز باغ بابـُــرش معمـــار نقش هند برخوانددروبام از طراوت دل ز مهر و ماه بستاند« حساب مه جبــــینان لب بامش که می دانددوصد خورشید روافتاده درهرپای دیوارش »اگر روزی شود روزی مرا نظّارۀ صبــحشچو شبنم می زنم پر، می شوم آوارۀ صبحشطراوت می فشاند هرطرف فوّارۀ صبحــشچو ابر آسمــانش گشته دل صدپارۀ صبحش« به صبح عید می خندد لب رخسارۀ صبحشبه شام قــــدر پهلو می زند زلف شب تارش »خوشا کابل، خوشا چنداول و دِه سبز و دِه داناخوشا کوی خراباتش که آباداست ازاو دلهـــافضای جوی شیرش دارد ازفردوس استغنـــاسر هرکوچه اش دل راست شهرآرا – جهان آرا« تعــــــــــــالی الله از باغ جهـــــان آرا و شـــــهرآراکه طوبی خشک برجا مانده است از رشک اشجارش »شنیدی شهرها گسـترده در دامان کوهســتانبه کابل بین که دارد کوهها اندردل و دامـانخوشــــــا دارالامان و اندرابی و ده افغانانخوشا نوروزو موج ارغوان – گل تپّۀ پروان« نماز صبــح واجـب می شود بر پاکــدامانانسفیدی می کند چون در دل شب یاسمین زارش »گهی درپای سروی در هوایش سرهمی مانمگهی در دامن گل می کشد دل سوی پغمـانـمکجا آن گل که بربوی وفـایش جان بیفشــانمدریغـــا کز گل کابل تهی ماندســت دامـــانم« نمی دانم قماش برگ گل لیک این قدر دانمکه برمخمل زند نیش درشتی سوزن خارش »خوشا صائب که فردوس برین بادا نصیب اوخوشا در وصف کابل نکته های بی رقیب اونشد بیهوده فکرت مست شــــعر دلـــفریب اوکه شد پرورده در کابل حبـیب او، طبیب او« گلوسوزاست از بس نغمـــــه های عندلیب اوچو آتش برگ می ریزد شرر از نوک منقارش»آصف فکرت - شهر اتاوااسفند/حوت 1390----------------------نامهای خاص مربوط به نواحی یا شهرکهای کابل که در شعر یاد شده است:پغمان، استالف، عاشقان و عارفان، تپّۀ پغمان، باغ بالا، پل مستان، کوهدامن، گلدره، شکردره، حصاریا دیوارکابل، گذرگاه، کاریزمیر،باغ بابر، جهان آرا، شهرآرا، ده سبز، دارالامان، ده دانا، ده افغانان، جوی شیر، خرابات، خیابان، لب رود کابل، نوآباد، سرابستان (بوستانسرا) گل تپّۀ پروان (گل غوندی)

يكشنبه ۲۳ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۴:۵۱