آشیان*گرچه خواست دربدر، آسـمان مراکی زیاد می رود؟ آشـــــــیان مراشهرمن! هرات من! جاودانه زیافتخــــار نام تو، جـــــاودان مرابامداد دلکشـــــت، شـام روشــنتنقش خاطراست چون روشنان مراکی بود که سرنهــــم، بر گذرگهت؟جــان تازه بخشــد آن آســـتان مرادر برتو بود و در دامـــن تو بودشـــادیی اگرکه بود، در جهان مراهرگلی کزین چمن، دید ســوی منآتشـــی زیاد تو، زد...