آن روزها - چند غزل دیگر

آن زمانخوش آن زمان که دلم تنگ ِ تنگ ِ تنگ نبوددل تو نیز چنین ســـنگ ِ ســـنگ ِ ســنگ نبود"بلی" جواب تو بود، آن بلی درنگ نداشـــــتو گفــتنِ " نه " ات ایــنگونه بی درنــگ نبودبر آتشـــــــــــم تو نشــــاندی چنین وگرنه مراگمــان قهـــر نبـــود و زبــــان جـــنــگ نـبودبه حضـــرت تو مرا زهــــر نوشـــدارو بودبه دوری تو مرا شــــهد جـــز شــــرنگ نبودز عنـــدلیــب شـــــنــیدم بـه بــانگ یکــرنگیچه بودی ار به گلســـــــتان گـُل ِ دورنگ نبودبه من اگر نشدی عرصه در خراســـــان تنگمرا، به جان تو ســـوگند، جــا فرنگ نــــــبودشـــــــدم فرنگی و دانی که پیـــــر صــنعان راز خوکبــانی در کوی عشــــــــــــق ننگ نبودآصف فکرت- 19 شهریور 1385/ 10 سپتامبر 2006اصل بهاربهــــار زردی روی مـرا فـــزود، بیامرا چو سـبز پسندی، تو زود زود بیابه هر چمن که تو آیی، گل و بهار آیدگل و بهــار و چمــن بود یا نبود، بیــاتویی که اصل بهـاری و بی عنایت تونه من برم نه چمن از بهـــار سود، بیاصــدای پای تو آهنـگ نم نم ِ بـــاراننشـسته ام به رهت، تشـنۀ سـرود، بیابیا و هســـتی من بر فــروز با نگهیکه بی تو راه نفـس را گرفته دود، بیامرا به گردش چشمی بدان فراز کشاننگویمت که تو بر خاکیـان فـــرود بیامیازمای مرا بیش ازین به درد فراقکه در وفـای توام عشـق آزمود، بیـــایکم جنوری 2007/ 11 دی(جدی) 1385-آصف فکرت – شهر اتاوا با دوست*پرســــند کرا داری؟ ای دوســـــــت تو را دارم**گر بی کس و بی کویم، هم پیـــــــش تو جا دارم**من خــوی تو را جویــــــم در بوی گلاب و گل **من بوی تو را ای دوســت از باد صبــــا دارم**گر باز کنم دل را صــــــــد مهر دمد بــــیرون**تا دل به کمنـــد توست در سینه ســـــــما دارم**بی پرده ســــــخن گویم خــاک ســــــر آن کویم**من این همه گر دارم از لطف شــــــــــما دارم**بر دیده ام ازخویشان گر خار نشست ای دوست**از خاک ســـــر کــــویت در دیده جـــــلا دارم**گویی چه هنــــر داری در این همه دلـــجویـی**ای دوست مگو با کس، من مهـر گیــــــــــا دارم**مـــن ذرّه گکـــی خـُردم از دامـــن کـــازرگــــاه**از دولـــت آن خـاک است کاین مهر و صفا دارم**دور از هـــری و بلخـــم گر خامـُش و گر تلخـم**بر یاد نیســـــــــتان است گر شــــور و نوا دارم*آصف فکرت -اتاوا – 16 فبروری 2007گذشت چگویمت که چسان بی تو روزگار گذشت چنـان گذشـت که گـُل نامد و بهـار گذشـت رمیـده آهوی من! ســر به دامنــــم داری شــنیده ای که مرا رغبت شـکار گذشـت دل فــســـرده ام امشــب شـــکفـتـنـی دارد مگر که محمل جانان به لاله زار گذشـت تو دسـت نازبه گیسـو کشـیدی و دل گفت سـپیده بود و به زرّینه آبشــــــار گذشــت زرشک روی تو نیم بهشت دوزخ گشت ز تاب حسن بدانسو چو یک شرارگذشت همه نکویی ورزند و نیک اندیشــــــــــند چو یاد دوست به بلخ و به نوبهـار گذشت چو جان ِ شــیرین بود آنچه انتظار تو بود مرا که عـمر به سختی در انتظـارگذشت ز کار و بار من ای نازنین مپرس که بار مراست زندگی و کار من ز کار گذشــت چه گفت؟ گفت که این مرهم از کجا آمد؟ چو یاد لعــل لبـــت بر دل فـگار گذشت غم نهان من و لطف آشـــکار شــــــــــما گذشت، گر چه که پنهان و آشکار گذشت آصف فکرت - 3 جنوری 2007 سخن دلبا تو می گویم و هم ازتو سخن می گویمگر به گل می نگرم یا ز چمن می گویمگرچه گویند جنون است تکــلّم با خویشمن به سودای تو با خویش سخن می گویمدوستان، گم شدم از خویش، بجوییــــد مراخودکجایم؟ که چنین" آه وطن!" می گویمدر پی توست دل خســــــــته که آرامگهمهوس آباد ِ فرنگ است و ختن می گویـمگهر اشک به دامن نفشـــــانم چه کنـــم ؟پیش دل قصّۀ آن دشت و دمن می گویـــمبه که خاموش نشـــینیم که نو خاستــــگاننپســـــندند که از یار ِ کهــــن می گویــــمبو که امواج ســـــلامم به حبـیــبان ببرندگرچه با آب غـــم ِ موج شکن می گویـم15 دسمبر 2007 -آصف فکرتگل انتظار پیرامن چشــــــــمه یی که پا شوید یــــاد وفـــاش، مهرگیا رویــــــــد پـــــــای امیـــد گرچه زرفتن ماند دل زآرزوش دست نمی شـــــــوید صد بارســــربه سنگ شکست امّا این ره به یــــــــاوه باز هــمی پوید دل خیره ســــــرانه از دی و بهمن ســـــر ســـــبزی نوبهار می جوید شـــــــــاعر که دگر نه گفتنی دارد در اندُه قــــــافیت نمی مــــــــــوید بنشسته پشت شیـشه چنان هر روز تنـــــــــها، گل انتظـــــــار می بوید با برف که بی امان همــــــــی آید افسانۀ عمر رفتـــــــــــه می گوید آصف فکرت -18 فبروری 2008 سر میدان تو داریم جان به قربان تــــــو داریــم، خدا می داند دل به فــــــرمان تـــو داریــم، خدا می داند اگــر آب جگــری هست و ســــوَیدای دلی بهــــــــر مژگان تو داریــــم، خدا می داند گفته ای خانه بجـــــز در دل ویران نکنی خانه ویــــــران تو داریــــــم، خدا می داند گر تبی هست به تن، یا تعبی هست به جان دور از جـــــــــان تو داریــم، خدا می داند صبح امّیدی اگر هســـت، بدین موی سپید از گریبــــــان تو داریــــــــــم، خدا می داند سربه کف، قامت چوگان، دل خالی زهوس سر میدان تو داریــــــــــــــــم، خدا می داند بخدا جز تو نبیـــنــیم، بهر ســـــــــو نگریم دیده حیران تو داریــــــــــــــم، خدا می داند گر به گلزار سخن طوطی شکّرشـــکنـــــیم شکرستان تو داریــــــــــــــــم، خدا می داند اتاوا – 23 جنوری 2008 آصف فکرت بهارکده زبهـــر ســـوختـن آمــاده ام چـــــــو خارکده تبســّمی کـن و بنــــــــگــر مــرا بهــــار کده تو پای شـُستی و زین بعد چشـمه سـاران را ســــــــزد که نـــام گـذارند خوشـــــگوارکده چنـین که وصف رخ دوست نُقل محفل ماست شــــگفت نیست شــــبـــــستان شود هزارکده چه گویمــت که فراقـــــت چه کرد با دل من قــــرار گاه مرا ســـــــاخت بیقـــــــرار کــده به بوســـتان شدم و بی قدِ تو سروســـــــتان هــــــراســناک تـــــر آمد مـــــــرا ز دارکده ســـــرم به صحبت دیوانگــــــان وادی عشق چو هســــت گرم، چه کارم به هـوشـیارکده؟ گـــره ز کار به دانشـــگهـــــم که بگشــــاید که ساخت گردش چشم تواش خمــــــــارکده نیـــــامدی و مرا بی تو روزگار گذشــــــت جهـــــان به دیدۀ فکرت شد انتظـــــــــارکده 11 فبروری 2008 – آصف فکرت آفتابکدهچنین که دیده مرا بی تو شـــــد حبابــکدهمگـــر جمـــال تواش ســــازد آفتابــــکدهکسی که یاد تواش در دلســـــت آگاهستزگنجهــــــا که نهــانست در خرابـــــکدهچنین که عکس خیالت برآب دیده نشستشگفت نیست که دامن شـــــــود گلابکدهبه هررگم که نهی دست از تو آهنگیستوجود من به هوای تو شــــــد ربابـــکدهبه کام توفان یــــاد تـو بخشــــــد آرامشمرا که باغ بهشت اســـت اضطرابـــکدهمگـر ز چشم تو گفتند نکتـه ای مســـتانکه بوی خـُلد همی آید از شرابــــــــکدهگذشـــت عمر و ندیــدیم آنچه می دیدیــمچنــــین گذشت بــر آواره درسرابـــــکدهاتاوا، 26 اکتوبر 2007 -آصف فکرت

دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۸۶ ساعت ۳:۳۹