آن روزها

پیشواز نوروز 1393

مسدّس بر سخن استاد شاعران رودکی سمرقندی نوروز و نوبهارنوروز و نوبـهــار و هــــوا نغــز و دلفـــریب روزی خوش است، گرچه دل ماست ناشکیبســــــــاقی بیا که علّت مارا تویی طبــــیــــبمطرب بخوان دو بیتی از آن شـــــــاعر ادیب آمد بهارِ خُرّم با رنگ و بوی طیب با صد هزار زینت و آرایش عجیبگلــــــگشت بوســـتان دهدت یاد دوســـــتانکاز جـــــام لاله گوید و از باده ارغــــــواننوشین روان رودکی استــــاد شـــاعــــرانآن یار مهــــــــــربانش و آن جوی مولیــان شاید که مرد پیر بدینگه شود جوانگیتی بدیل یافت شباب از پی مشیبباد آورد شـــکوفه به مشـــکوی گاهگــــاهســر خم کند بنفشـــــه لـــب جوی گاهـگاهاز یاســـمین نســـــیم برد بوی گاهگــــــاهچونانکه یــار شــــانه زند موی گاهــــگاه خورشـــــید را ز ابر دمد روی گاهگاه چونان حصاریی که گذر دارد از رقیبدی بود و ســرد بود و طبیــعت نژند بودبهــــمن نبود خوشــتر و بس با گزند بوداســـفند دل بر آتش هجران ســـــــپند بودبگذشت زانکه بخت بهــــاران بلنـــد بود یکچند روزگار جهـــــــــان دردمند بود به شد که یافت بوی سمن را دوا طبیبتابـــد ز مهـــــر پرتو امّیـــــــد نو به نوآرد پیـــــام دولــــت جـــاویـــد نو به نوبادا نصــــیب پیرو جو<a name="_GoBack"></a>ان عیـــد نو به نوآیین باســــــــتانی جمشــــــــید نو به نو باران مشـــــکبوی ببارید نو به نو وز برگ برکشید یکی حلّۀ قصیباکنون گشــــود عقدۀ دل بلبل صبــــورزان پس که دیر ماند ز دیدار گل بدورگاهی ز درد نالد و گه خواند از سرورشوری فکنده در چمن اندر مقام شور لاله میــــان کشــت بخندد همی ز دور چون پنجۀ عروس به حنّا شده خضیبخواهی بدانش جشنش و خواهی بخوانش عیدنوروز را زمیــــــن و زمان می دهــــد نویداز ارغوان و سنبل و شمشـــــاد و شـــــنبلیدنـــــوروز راســـــت پرچم آزادی و امیـــــد بلبل همی بخواند بر شــــــاخســــار بیدسار ازدرخت سرو مراورا شده مجیببریاد گلبنــــی کشــــدم دل ســـوی چـمــنگویم اگرچه از ســمن و نـاز و نســـتــرنیادش بخیر آن گل خوشبـوی خوش سخنهرنغمـــۀ خوشی دهـــدم یاد ازآن دهـــن صلصل به سروبن بر با نغمۀ کهن بلبل به شاخ گل بر با لحنک غریبآزاد زی چـــــو گیــتیــــت آزادوار زادغـــم را به باد ده که غـمت میدهد به بادبیچاره آن که نقد بهـــــاران ز کف نهاداز رودکی شـــنو که مقامش بهشـت باد اکنون خورید باده و اکنون زیید شـــادکاکنون برد نصیب حبیب از بر حبیــبشهر اتاوا، پایان اسفند/حوت 1392 آصف فکرت

سه شنبه ۲۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۴۷