آن روزها

چند غزل

چنین باش که هســـتیتو اگر ماه شوی، من شـــــب یـــــلدای تو هستمتو اگر مهــــر شوی، من گل خورشــــــیدپرستمتو مشو مهر، مشو ماه، چـنین باش که هســـتیو مرا نیـــــز همین آینه میـــــــدار که هســـــتمپر و بالم چه گشــــــــایی؟ سـر ِ پرواز نــــدارمکه مرا بند خوش آمد، چو به دام تو نشـــــــســتمدگـــــران شــــــاد بداننـــد که در دام نیفتـــــــندمن همه شـــــاد بدینم که ز دام تو نجســـــــــــتمبخود آرم ز نســـیمی، ز خودم بر به نگـــــــاهیکه ز ســــــــودای تو دیوانه و از جام تو مســــتممگر این دل تو نوازی، که ز مهـــــــر همه کندممگر این در تو گشایی، که به روی همه بســـــتمخبر خویش چه جویی؟ سخن دوست چه پرسی؟سر یادِ تو ســــــــلامت، همه رفتـــند ز دســـــتمگفته ای در غزلـــت هست نشــــــانی ز شکستیآری ای دوست، دلی بودم و دیدی که شکـــــستمآصف فکرت- اتاوا، 15 آگست 2008ابر مردادیارب این ابر فــــــــروزان از کجـــــا برخاستستکاین چنین نغز و لطیف و خوشنــــــما برخاستستابرها دیدی که تاریکــند و این بس روشــــــن استگویی این ابر از ســـــــر کوی شــــــما برخاستستنه، که از کوی شـــــــــما جُز مهر تابان برنخاستابر اگر برخاستــست اینــک چـــــرا برخاستــست؟یا که دیگ رحمـــت و لطف شــــــما آمد به جوشوین بخار از جوش آن لطف و صفــا برخاستستپارۀ ابری چنین پهـــــــلو به خورشــــــــــیدی زندنازم آن ابری کازان خورشـــــــــیدها برخاستستآشنا گردید هرکس بر ســـــــــــــــــــر آن کو رسیدناشناس آنجا چو بنشست آشـــــــــــــنا برخاستستهمچو فکرت گشته ام خاک رهت پیرانه ســــــــــرپرسی این گرد از کدامین آســـــــــــــیا برخاستست ؟14 آکست 2008، آصف فکرت، اتاوا غـــــــــزل بی تو شــــاید که من از جان و جهـــان ســــــــــیر شوم از تو ای دوســــت محالســــت که دلگیـــــــــــــــر شوم آخرالامر به قـُــــــــربان ســــــرت خواهم شــــــــــــد گر چه رخصــــت ندهــــی زود شوم، دیر شـــــــــــــوم شــــهد جــــاوید از آن نـــــــــاوک مژگان نوشــــــــــــم پیش چشم تو چرا کشــــــــــــــــتهء شمشــــــــــیر شوم گر توان خـاک نشــــــــین ســـــــــر کـــویت گشــــــتن پــــس چرا صــدر؟ چرا خــواجه؟ چرا مــــــــیر شوم؟ تا دگرگون شـــــــــود از گردش چــــشمت همه چـــیــز مــن چــرا بســــــــتهء ســـــرپنجهء تقــدیر شـــــــــوم؟ در پـــی گیســـــوی پـُر پیــچ و خــمــت دل مــی گفت: کــاش دیــــوانــه شـــوم، لایـــق زنجــــــــــیر شــــوم روی نیـــــــــــکوی تو را بیــنـم و از سورهء نـــــــــور صـــــاحـــب ترجمــــه و شـــرح و تفاســــــــــیر شوم گر کســــــــــــی نام تو را بر ســر خاکم ببــــــــــــــرد گــر چـــه من مــُردهء صـــد ســــــــــاله ام آجــیر شوم آصف فکرت – 8 جولای 2006 کاش کاش چون نرگس بیمار تو بیـمار شـوم که دلت نرم شود، در خور دیدار شـوم تا نگاه تو به نوک مژه مرهم نهـــــدم از چه دریـوزه گر دکّهء عطّـار شــوم به امیـدی که مگر دامن نازت گیــــرم سـر ز خاکم زنم و گل نشوم خار شـوم گر بخواهنـد به خاک در تو نور بصـر بدهم روشــنی چشـــم و خریدار شـــوم لـذّت چاشنی قهر کم از مهر تو نیســـت زان به درگاه تو گه گاه گنــهکار شــوم تو که بر تارک من پا نهی افســـر یابـم من که در پای تو سـر مانم سردار شوم گردش جام نگاه تو ز ســر هوشـــم برد جنبشی ده به خم زلف که هشــیار شوم گر شود سایه فگن سرو تو بر تربت من باشـــم ار خفتهء چندین سـده بیدار شوم دل فکرت به شکرخنده ببردی ای شوخ نکته یی زان لب جانبخش که سرشــــار شوم اتاوا- 1 سپتامبر 2006/ 9 -آصف فکرت شکست دلگفتـمش: دل به تمنـّـــای تو بســـــــیار شکستگفت: دلبستگی ای دوست چنین است که هستدل اگـــر نشکـــــند، آن دل نبود، ســــنگ بودآندم این پارۀ گل لایق دل شـــــد که شـــکستگفتم آری ولـــی ای کاش صـــدایی می داشتبی صدا می شکند دل گله گر هست این استگفت: این نکـته شــــــــــــنیدیم، به تقلید مگویجای تقلید، توخود وصف کن آن نقش که بستغزل نغــــز تو فــــریاد شکـــــست دل توستخوش صدایی که چو برخاست به دلها بنشستگفتم: آری بشکـــــن دل که نکو می شکـــــنیشکر افشانیت آن را که شکــــستی پیـــوستگـفت با خــــــنده که فریاد دلت کو فکرت ؟غزلی برخوان، گر تازه ســـرودی زین دستاتاوا، 31 جنوری 2008 -آصف فکرت نامۀ اردیبهشتاز دفتـــــر طبیعـــت، بگشـــــوده انــــــد بابیاردیبهشــــت دارد، بگشــــودنـــــــی کتـــــابیای دوست از لب رود، لطف بهـــــــار دریابهرجلوۀ طبیعـــــــــت، دارد چنین خطــــــــابیخوش باش و غصّه ها را، برآب ده ازآن پیشکاین قصّه ها نباشــــــــــــند، جز جلوۀ سرابیدر گوش جـــانت آرد، بانگ و خروش امواجگـه مژدۀ ســــــروشی، گه نغمۀ ربـــــــــــابیگه می شود زمســــــــتی، موجی سوار موجیگه می رود خرامــــــــــــان، آبی به روی آبیبر روی سبزه بینی، از لاله های ســــــیرابتابنده تر ز خورشـــــــــــــید، هرسوی آفتابیتک بیتهای شـــــیرین، از شــــــاخسار بشـنوشعـــری که هرزبان را، دلکش دهد جــوابیشعـــــــری که نــاز دارد، آهنگ و راز دارداز دستگاه هستی، ســـــــــــازی و آب و تابیصاحــــبدلان عاشق، از خورد و نوش فارغهم مست بی شـــــرابی، هم ســــیر بی کبابیهرکس گرفته کـُنجی، ســـرخوش کنار گنجیکنجی نه در ســــــرایی، گنجی نه در خـرابیکنجـــی ز بوســــتانی، گنجی ز دوستـــــــانیبــی زحمــتی و خرجی بی رنج و بی عذابیگاهی نگـــاهی از دور، دل را نشـــــانه گیردگــــویی ز کهکــــــــــشانی آید فـرو شهابییار قدیـــــــــم یاد یار قدیـــــــــــــــــم کـــردهگه زین طرف درنـــگی گه زان طرف شتابیاین معجز بهــــــــاراست هرســـوی گر ببینیزالی که گشـــته حوری شیخی که گشته شابیگه نم نمی زباران خوشــــــــــبو کند هــوا راچون دلبــران که پاشـــــــند بر بیدلان گلابیبیدار خوشــتر امروز ای دوســـتان که ما رادر انتظـــار باشــــــــــد، دور و دراز، خوابیاتاوا، چهارم می 2008-آصف فکرت-----افسانۀ زندگی آنچــنان سـوزم که روشن باشد از من خانه ها گــرد من خوبان ازآن گــردند چون پروانه ها گــرچه بر افســــانه های زندگی دل بســته ایم خـُفت بایــد پیـش ازآن کآخر شوند افســانه ها زندگی شـــیرین بوَد لیکن چو پیری دررســــد می خلـــد بر دل تورا چون خــارها ریحانه ها در ره ما بی سبــب دام اجل گـــسترده نیـــست چیده ایم ای دوست بیش ازقســمت خود دانه ها گرچه آزادی خوشست امّا خوش آنعهدی که بود از کهــن پیوندهــــــــــــــا بر پای دل زولانه ها روزگار آویــــزۀ گردن کنــــــــــد خرمُهره اش آنکه آســـــان یابد و از کف دهد دُردانـــــــه ها نعرۀ دیوانه ها بشــــــــنیده ای، نشــــــــنیده ای شــــــــــیون زنجیرها از زحمت دیوانـــــــه ها هست تدبیری اگر پیمـــــــــــــانه پُر گردد زمی عمر را تدبیــــــــــر کو؟ گر پُر شود پیمانه هـــا گرچه سرگرم تمیز از خود و بیـــگانه ایـــــــــم خانۀ خویشان پُر است امروز از بیگانه هــــــــا ناتوانی بین که بــــــاید بود ممـــــنــــــون اجــل بس که سـنگین است بار زندگی بر شــــــانه ها کاش فکرت پرکشـــــــــــیدی زودتر زین آشیان تا نمی دیدی تهی از دوســتان کاشـــــــــــانه هااتاوا، 30 اپریل 2008- آصف فکرتدوست دارم اگــــــر عشـــق و امـّــیـــــد را دوســت دارم به عشــــــق و امیـــــــد شــــما دوســت دارم به زود آشنـــــــــایان ثبــــاتی نـــــدیــــــــدم ازان، یــارِ دیــــــر آشــنـــا دوســــــــت دارم مــن آن دوســـت دارم کـــه از دوســـت آیــد چنین گــه وفــــــا، گه جـــفـــا دوســـت دارم ســـــر و جــان و دل را اســیــر کمــــنــدت ز دام تـــعــلـّــــق رهــــــا دوســـــت دارم تــو را دوســــت دارم که آرام جــــــــانی تــو را نــز برای خدا دوســــــــــــــــت دارم چه خوش گفـت دل چون به زلف تو پیوســت من آنجــا نشــــــینم کجا دوســــــــــــــت دارم چـو خوانـی مـرا، یا چو گویی "بـــیــــایـــم" مـن این جانــفـــــزا مـــژده ها دوســــت دارم بـــرای "منـــــــم! باز کن در!" دهـــــــم جان از آن لــب " پس اکنون بیا!" دوســـــت دارم گـــــــرفــتــن پیــــامی کـــه بـــوی تـــو دارد ز دســــت نســــیم صــــبــا دوســــــــت دارم اگـــر درد من درد عشــــــــق تو باشــــــــــــد مــن ایــن درد را، بی دوا، دوســـت دارم و گــر با تــو پــیمــــود خــواهــم رهـــــی را رهـی دور و بی انتــــهــــــــــــــا دوست دارم بجـُز تو که را دوســـــــت دارم؟ بگویــم ؟؟؟ تــو را و تـــو را و تـــــو را دوســــت دارم دلم را به لـبــخــنــدی ای دوســـــــت بنــواز که مــن غنچـــــه را نیــــمه وا دوســت دارم شهر اتاوا 13 آذر(قوس) 1385-4 دسمبر 2006 - آصف فکرت زود گذر دریغ عهد جوانی که زود می گـــــــذرد چو برق می زند آتش چو دود می گذردچه سود تنگدلی زانچه بود و زانچه نبودشکفته ایم که بـــود و نبـــود می گـــذردمنــال زانکه به درد تو دل نســــــــوزاندکسی که روز و شبش با سرود می گذردحساب سود و زیان کردم و ندانســـــــتمکه ماندگار زیان است و سـود می گذردمن از شکســـــت دل بیدلان همی ترسم کــــــه تیــــر آه ز چـرخ کبود می گذرداســـــیر زلف تو گردم که دل به دنبالش ز صدهـــزار فراز و فرود می گــــذردز من فراق تو خاکســتری به جای نهادچو آتشــــــی که بر اهل هنود می گذرداتاوا، 11 جون 2007-آصف فکرتپایان فسانهنگاه گـــرم تو شــعـــر مـــــرا بهانه هنـــوزصدای پــــای تــو آهنگ این ترانه هنــــوزچــه آتشی؟ ز کجایی؟ چه می کنی با من؟که پاک ســــــوختم ومی کشی زبانه هنوزبه زیر سایه ات ای سرو سایه گستر عشقمراست گرم، نفســـــهای عاشقانه هنــــــوزاگـــرچــــــه رنج منی، بیگمان تو گنج منیبمان! چو مانده مــــرا کار با زمانه هنــوزنمی برد گل این بـــــاغ دل ز من، چه کنم؟گرفته دامن دل خــــــــــار آشــــیــانه هنوزبه گرمجوشی دل با تو، می برم حســــرتکه بیگه است و ندارد هوای خانه هنـــــــوزز فصل ناخوش هســــتی چرا ملول شویم؟نخوانده ایم چو پایان این فســــــــــانه هنوزاتاوا-20 جنوری 2008-آصف فکرتخبر داشته باشی! آندم که بر افلاک گـــــذر داشـــته باشی بر خاک هم ای کاش نظـــر داشـته باشی ما تشــــــــنۀ گفتـار، تو خاموش چرایی؟ ای دوست بیفشان چو شکر داشته باشی درباغم و بی روی تو داغم خبرت هست؟ سوزد دل ســـنگ تو اگر داشــــته باشی بی ما تو بمان دیر و بزی شـــاد و لیکن ما بی تو نماندیم، خبر داشــــــــته باشی خونین جگرم بی سـببی نیست، چه گویم باید که ببینی و جــــگر داشـــــته باشی دی راهبه یی دیدم و گفتم که شبت خوش گفــتا که بگو نکتــه یی ار داشــته باشی گـفتـم که سزاوار صلیب تو ام ای کاش بر من گذری شام و ســـحر داشته باشی گفتـا که مزن لاف که عیســی نتوان شد تنــها به همین قدر که خر داشـته باشـی ازعشـق پشــیمان مشو اما که درین شهر بد نیست بدین مایه هنر داشـــــته باشـی گفتم که درین شهر نبــینم خـر و اســـــتر گفت ار نظر ژرف نگر داشــــته باشی جهل تو خر توست فرود آی و روان شو تا بر زبر چرخ گذر داشـــــــــته باشی میخــانه و مسجد ز من و شیخ خرابست گفتم به توکاز هردو حذرداشــته باشی شهر اتاوا، 2 اپریل 2007 -آصف فکرت چه دل؟ از حــال دل مپـرس که ســـــــرتا بـــــپا دلم امـّا چه دل؟ کـه ورد منســـت: ای خدا دلـم! آمــــــوخــــت داربـاز فلـک دالـــــــبازیــــم دوری و درد و داغ درآویخــــت بـا دلـــــــم دیــرآشــــناست، لیک چو شد آشــــنا به کس یکـــدم جـــــــدا نمی شود از آشنــــــــــا دلم در آســــتان دوســـت برد درد را ز یـــــــاد گوید، رســـــــیده ایم به دارالـشـــــّفا، دلـــم نارد جز از تو یاد و نگیرد جز از تـو نـــام ای نـــازنیـــــــن ببین که چه کردی تو با دلم گفتــــم دل آرمـــــید، دلارام می رســـــــــــد گشــــتســت از قدوم تـــو معجـــز نمـــا دلـم بنشــین که دل ز بوی خوشت جان تازه یافت تــــا کــــــی نیازمند نســــــیم صبــــــا دلــم؟ حاجت به شرح نیست که دانی چو پیش توست شـــاد است و همچو باغ بهشـــت است وا دلم دور از تو شـــــــرح غصـّـۀ دل نیست گفتنی آتشـــکده ست ســـــــــــینه ام، آتش نوا دلـــم گر جان فکرت از تن خــــاکی رود چه باک؟ مپســــــند کاز کمنـــــــد تو گردد رهـــــا دلم آصف فکرت اتاوا، 28 فبروری 2007

شنبه ۲۶ مرداد ۱۳۸۷ ساعت ۳:۳۸