گذشــته را ببر از یاد و زانچه هســت بگو

ز هوشـــــیاری آن چشــمکان مســت بگو

ز عمر رفته کزان دست شـُسته ایم مپرس

ازاین دو لحظه که در صحبت توهست بگو

دل شکســـــتۀ مارا ســــر شــــکایت نیست

ز سنگ خویش که هرجا زدی شکست بگو

ز آه ســرد که برخاســــت از دلم گفــــــتی

ازآن نگه که چو جان بر دلم نشــــست بگو

ازآن نگـاه که با دلــــــبـــری و شــــــیرینی

گشــــود در به رخم گاه و گاه بســــــت بگو

ز خود بگوی که دامن کشــــــیدی و از من

که برنداشتـــم از دامـــــن تو دســـــت بگو

بگو که تشنۀ آن نکتـــــه های شـــــــیرینم

دمی چو صــحبت یاران غنیمت است بگو

8 می 2011- شهر اتاوا

آصف فکرت

به یاد استاد ایرج افشار

چرا ز قافلۀ همـــــــــدلان جـــدا برویــــــم

نمانده یک دل درد آشــــــــــــنا، بیا برویـــم

چو سرو خاک نشین گشت و لاله خونین دل

بیا کزین چمن ای دوست چون صــبا برویم

همه ســرای نشـــــینان آشـــــــنا رفتـــــــــند

رسـیده وقت که ما نیز ازین ســـــرا برویــم

زمــانه با مــــا، مـــا بـا زمــــانه، بیـــــگانه

ببـــــــند بـــار که دنبـــــال آشنــــا برویـــــم

بخوان ز موی ســـــپیدت که گنـدمت شد آرد

گذشــــت نوبت و بهتــــر کز آســــــیا برویم

ز هـرکه نام بری بشـــنوی«روانش شــــاد»

به دلخوشـــــــی برِ یاران دگر کجـــــا برویم

ببـین کِی مانـــده، دریـن کوی، از وفـــاداران

بیـــــا کـــه در پی یـــاران با وفـــــا بــــرویم

دلا چنــــین که شکســــتی ز رفتن افشـــــــار

مباش بســــــــــتۀ این خاکدان، بـــیا برویــــم

هزار حجّت دیگـــــر برای رفتن هســـــــــت

بگو بیــــــا برویــــــم و مگو چـــــــرا برویم

آصف فکرت

روزگاری دراز است که با استاد ایرج افشار آشنایی و به ایشان ارادت دارم. دانش آموز دبیرستان بودم که نام و نوشته هایشان برایم آشنا و دوست داشتنی بود. در سال 1353 خورشیدی ایشان را در دفتر مجلّۀ رهنمای کتاب دیدم و ساعتی نشستیم و گفتیم و شنیدیم. یادم نیست دقیقاً در چه موضوعاتی و یادم هست که ایشان بسیار بنده را مورد لطف و محبت قرار دادند. ازان به بعد چند بار دیگر در کابل و تهران دیدارها تازه شد؛ تا از خوش قسمتی به سال 1366 در کامرانیۀ تهران همسایه و همکوی شدیم ودر مدت سه سال گاه و بیگاه از مهر و نوازش ایشان برخوردار بودم. اما ارادت و دوستداری نگارنده بیشتر از آن روی است که ایشان نمادی استوار و سرفرازاز فرهنگ والای کهن ما بود. خدمات انسانی و فرهنگی استاد افشار مقامی والا و ارجمند داشته و دارد. او روزگاری دراز پیام فرهنگ و زبان و ادب فارسی را به جهان و پیام جهان فرهنگ را به فارسی زبانان می رسانید. احساس تأثّر نگارنده در چند بیتی که در بالا یاد شد، بیانگر باور ژرف او به مقام والای استاد روانشاد ایرج افشار است.

شهر اتاوا- 11 مارچ 2011

آصف فکرت

 =0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0=0

یاد و فریاد

گرچه با نامهــــــربانی می کنی یـادم هنــــــــوز

اینکه یـادم می کنی، ای مهربان، شــــــادم هنـوز

نامه ام را پیش یاران نغز و شیــــرین خوانده ای

کاش می گفتی، دراین فن هستی اســــــتادم هنوز

پرتـــــو مهـــــــر تو بر ویرانۀ شـــــعرم فتــــــاد

سبز و شورانگیــــز و شـــــادیبخش و آبادم هنوز

یـــاد ایّامی که می خوانــــــدی به نامی هردمـــم

گاه وامق، گاه مجنــــــــون، گاه فرهـــــادم هنوز

گاه شهــرت، گاه رســــــوایی، گهی درمانــــدگی

می رسـد عشــــقت به هر رنگی به فریـــادم هنوز

گر به ســــر بینی مرا، در زیر بـــرف دَی مهــــم

ور به دل بینــــی مرا، گرمــــای مـُــــردادم هنوز

بی نیــــــازم، تا که محتــــاج ســـــــر کوی تو ام

بســــــتۀ آن ســــروِ موزونــــم، گر آزادم هــنوز

همچو فکرت خوش نشـــــین غربت آبـــــاد فرنگ

در هوای شــــهر ِ انصـــاری و بهــــــــزادم هنوز

شهر اتاوا – ششم جون 2011

آصف فکرت

نکته های شیرین
شنبه ۲۱ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۲:۱۸